"Η αυτογνωσία ενός Χριστιανού, καθίσταται αληθινά δυνατή, μόνο εάν το άτομο επιτρέψει στον Χριστό να εισέλθει στη ζωή του και να του ανοίξει τους οφθαλμούς της διανοίας του, αποκτώντας μια ισόβια προσωπική σχέση μαζί Του και, μέσω του Χριστού, και με τον Θεό ως Πατέρα."Είναι μια ρεαλιστική πρόκληση για όλους μας και δίνει την ευκαιρία να δούμε τη πραγματικότητα κατάματα. Μπορούμε, έτσι, να ξεφύγουμε από τη στειρότητα που προσφέρουν οι ξερές ταμπέλες και οι αυτοκόλλητες ετικέτες, οι οποίες, αντί να βοηθούν, μπερδεύουν τους ανθρώπους, τους χωρίζουν, τους απατούν και τους αποπροσανατολίζουν.
Χριστιανός ανέκαθεν μοιάζει με ένα επίθετο που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ουσιαστικό για να δείξει το νόημά του.
Ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε τον όρο αυτόν, αλλά ονομάζει τους δικούς Του: αδελφούς Του, μαθητές Του, φίλους Του. Προσέχουμε ότι όλα αυτά τα ονόματα δείχνουν προσωπική/συγγενική σχέση και αυτό στα σίγουρα είναι το ζητούμενο.
Το επίθετο «Χριστιανοί», το έδωσε για πρώτη φορά ο Κύριος στην Αντιόχεια, 36 χρόνια μετά (Πράξ. 11:26 αρχαίο κείμενο). Με το πέρασμα των αιώνων η λέξη Χριστιανός υπέστη μια τόσο μεγάλη αλλοίωση, ώστε δεινοπάθησε το νόημα και η ουσία της. Την ιδιοποιήθηκαν και την καπηλεύθηκαν, την δυσφήμησαν με τα έργα τους τόσο πολύ, ώστε η αναφορά της να υπολείπεται δραστικά της αξίας της.
Το επίθετο Χριστιανός, μετά την παρέλευση των αποστολικών χρόνων, προσφέρθηκε ευρέως σε κάθε τυχάρπαστο, σαν απαραίτητο γνώρισμα κατάταξης σε ένα δόγμα ή σε ένα θρήσκευμα. Έτσι, μπορούσαν άνετα να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες, τύπου διατάγματος Μεδιολάνων, όπου εν μία νυκτί ο λαός μιας αυτοκρατορίας έγινε Χριστιανός. Ακόμα πέτυχαν να καθυποτάξουν ευκολόπιστες παραδοσιακές συνειδήσεις, με σύνθημα "ο Θεός σώζει την Βασίλισσα ή τον Βασιλέα"! Έφτασε να αποτελέσει και προϊόν εμπορικών συναλλαγών, ιδιαίτερα προσοδοφόρου στα χρόνια του Μεσαίωνα με τα επαίσχυντα συγχωροχάρτια. Μπόρεσε ακόμα να γίνει εφαλτήριο τιμωρίας για αποφάσεις ρίψεως βομβών ενάντια στους απίστους.
Ο απ. Παύλος αναφέρει ότι, "μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου" (Πράξ. 20:29), οι οποίοι δεν θα νοιάζονται να υπηρετήσουν τον Χριστό και το έργο Του, αλλά μόνο τα συμφέροντα τις κοιλιάς τους, "αποσπώντας οπαδούς οπίσω αυτών" (εδ. 30).
Η οπαδοποίηση αποπροσανατόλισε και απομάκρυνε τους "Χριστιανούς" από την υγιή και σώζουσα πίστη στον Χριστό, αφού δεν έστρεψε την προσοχή τους στην αγαθή μερίδα της υπακοής στο λόγο Του. Ταυτόχρονα δε, εξύψωσε τον τυπικισμό, τον νομικισμό, τις ανθρώπινες παραδόσεις, αναπληρώνοντας έντεχνα το κενό ουσίας.
Στα αλήθεια, Χριστιανός ποιος μπορεί να είναι; Ο Χριστός γνωρίζει τους δικούς Του και γνωρίζεται από αυτούς. Οι δικοί Του Χριστιανοί, είναι μόνο "ΕΚΕΙΝΟΙ που λυτρώθηκαν με το τίμιο αίμα Του" (Α΄ Πέτ. 1:19). Και είναι αυτός ο δεσμός αίματος των οικείων Του, ο οποίος παράγει την ευγνωμοσύνη, την αγάπη, την πίστη, τα άξια έργα μετανοίας.
Η σχέση του Χριστιανού με τον Χριστό, τον Αρχηγό και τελειωτή της πίστης του, δεν μπορεί να είναι μια αποσπασματική σχέση, ούτε στιγμιαία, ούτε περαστική. Είναι ζωή εμπιστοσύνης, είναι μία συνεχής πορεία μαζί Του, στα χνάρια Του, στα λόγια και τις υποσχέσεις Του. Υπάρχει μαζί Του μία ζωντανή σχέση πίστης και υπακοής, αφού ισχύει πάντα το "ΑΝ με αγαπάτε τις εντολές Μου να φυλάσετε".
"Σε ΠΟΙΟΝ να πάμε Κύριε; Λόγους ζωής αιωνίου έχεις" (Ιωάν. 6:68). Αυτό δείχνει το ασύγκριτο της επιλογής του να ακολουθούμε την βεβαιότητα ότι πράγματι αυτό είναι το πιο όμορφο, αληθινό και αιώνιο που γεμίζει την ύπαρξή μας.
Το άρωμα του Χριστού δεν μπορεί να κρυφτεί! Όταν πιστεύεις στον Χριστό, ότι αυτό είναι μια μεγάλη σωτηρία, τότε για αυτό μιλάς, για αυτό αγωνίζεσαι, για αυτό ζεις και υπάρχεις. Αυτό αγαπάς και χαίρεσαι. Αυτό είναι το κυρίαρχο στη ζωή σου και, όλα τα άλλα μπροστά του, είναι τόσο μικρά και ασήμαντα, σαν τα σκύβαλα που λέει ο απ. Παύλος. Όταν πιστεύεις στην αλήθεια του Κυρίου, τότε μόνο μπορείς να νικήσεις.
"Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης και είσαι νεκρός. Γίνου άγρυπνος [...] διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού. Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. [...] Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής [...]" (Αποκ. 3:1-6)
Όταν κάποιος είναι νεκρός, όπως και να τον λένε, δεν αλλάζει τίποτα και δεν έχει καμία σημασία. Το όνομα Χριστιανός σκέτο, χωρίς ζωή Χριστού, δεν ωφελεί κανέναν.
Η ζωή του Χριστιανού γίνεται εφαρμόσιμη όταν τα λόγια του Χριστού λειτουργούν μέσα μας και μας κατευθύνουν σε μία ζωή έμπρακτης μετάνοιας, σωστής μαρτυρίας, ταπεινής υπηρεσίας.
Το όραμα του ερχομού του Χριστού και της Βασιλείας των Ουρανών, ας είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να καθαρίζουμε τους εαυτούς μας, καθώς και εκείνος είναι καθαρός (Α΄ Ιωάν. 3:3) και να φέρουμε άξια το όνομά Του.
Με σπλάγχνα Χριστού,
Στέλιος Κερκυραίος.
Τηλέφωνο: 2610 590 084
